Een God die niet schreeuwt
In de menselijke verbeelding wordt God vaak geassocieerd met macht, donder, vuur. Toch leert de Bijbel ons een andere manier om naar God te luisteren: in stilte, in alle discretie, op een fluistertoon. God wil zich niet opdringen, bang maken, dwingen. Hij spreekt vaak in zachtheid, in dat wat ontsnapt aan het lawaai van de wereld, in dat wat aandacht vereist, luisteren vanuit het hart.
Dit gefluister, deze subtiele stem, komt bijzonder sterk naar voren in een opvallende episode in het Oude Testament: die van de profeet Elia op de berg Horeb. Elia is op de vlucht, uitgeput en ontmoedigd. Hij denkt dat hij alleen is, verlaten. God gaat tot hem spreken, maar niet op de manier die hij verwacht.
Elie en de lichte adem
Het verhaal van Elia in 1 Koningen 19 is een van de aangrijpendste uit de Bijbel. Nadat Elia tegen de profeten van Baäl had gevochten, werd hij met de dood bedreigd. Hij vluchtte de woestijn in, vroeg God om hem te doden en viel toen in slaap onder een struik. Een engel wekte hem, gaf hem te eten en wekte hem op. Hij liep veertig dagen lang naar Horeb, de berg van God. Daar verbergt hij zich in een grot, wachtend op een goddelijke openbaring.
En God zegt tegen hem: "Kom naar buiten en ga voor mij op de berg staan." Dan is er een machtige orkaan, een aardbeving, vuur... maar God is in geen van deze tekenen. Toen kwam er een fluistering, een lichte adem. Elia begrijpt het, bedekt zijn gezicht en gaat naar buiten. In deze adem was God aanwezig.
Deze passage is heel mooi. Het laat ons zien dat God zich niet per se in spectaculaire tekenen manifesteert. Soms kiest Hij de meest discrete weg. Hij spreekt zachtjes, innerlijk. Gods gefluister vereist een ander soort luisteren, een innerlijke stilte, een instelling van het hart.
Een stem in het hart
Gods gefluister is vaak dat stemmetje dat we voelen zonder dat we het kunnen uitleggen. Het is geen bevel, maar een uitnodiging. Het is geen bevel, maar een oproep. God spreekt diep in ons, in onze stiltes, in onze impulsen, ook in onze aarzelingen. Dit gefluister kan komen via een vers, een gebed, een gebaar van liefde, een onverwachte ontmoeting.
De Bijbel laat zien dat God onze vrijheid oneindig respecteert. Hij dringt zich niet op. Hij wacht af. Hij suggereert. Hij fluistert. Hij staat aan de deur en klopt, maar komt niet binnen zonder onze toestemming. Dit respect is het teken van ware liefde. God zoekt ons op zonder ons te dwingen. Hij spreekt tot ons als een intieme vriend.
Jezus en de zachtmoedigheid van God
In de evangeliën belichaamt Jezus deze goddelijke zachtmoedigheid volledig. Hij schreeuwt niet op straat en dwingt niemand om hem te volgen. Hij roept. Hij kijkt. Hij steekt zijn hand uit. Hij spreekt in gelijkenissen en laat iedereen vrij om te luisteren of niet. Hij troost, hij verheft, hij verlicht. Zij met een eenvoudig hart horen zijn stem.
Jezus zelf bidt vaak in stilte. Hij trekt zich terug in de bergen, op verlaten plekken. Hij leert zijn discipelen ook om in het geheim te bidden, uit het zicht.
Leren luisteren naar het gefluister
In een wereld die verzadigd is van lawaai, onrust en verzoeken, is het moeilijk om Gods gefluister te horen. Toch is Hij er. Hij spreekt nog steeds. Soms is er maar een moment stilte voor nodig, een open hart en aandachtig luisteren. God houdt nooit op met spreken.
Leren luisteren naar Gods gefluister betekent ermee instemmen om te vertragen, om ruimte te maken in onszelf, om dieper te leven. Het betekent dat we vertrouwen moeten hebben, geduld, een vorm van geestelijke nederigheid.
Conclusie
Het gefluister van God in de Bijbel is een mysterie van zachtheid en fijngevoeligheid. Het herinnert ons eraan dat God geen God van geweld of spektakel is. Hij is een God van nabijheid, tederheid en discretie. Hij spreekt in de stilte van de nacht, in de adem van de wind, in de vrede van het hart. Het is aan ons om stil te zijn, ons innerlijke oor te openen en ons te laten raken door dit gefluister, ons te leiden en ons te transformeren.
